22 sierpnia razem z Grześkiem Kozdębą i Tomkiem Zabłockim wybraliśmy się na południową ścianę Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego z zamiarem wytyczenia nowej linii. Po przestudiowaniu dostępnych materiałów przewodnikowych wybór padł na wolne połacie ściany, doprowadzające do Czarnego Filara, który według Włodka Cywińskiego, ściśle ostrzem nie miał przejścia.
Pierwszy raz mieliśmy wspinać się na tej ścianie i nie wiedzieliśmy czego się spodziewać. Finalnie okazało się nie tak trudno jak myśleliśmy, a do tego ładne wspinanie w litej skale. Okazało się, że większość drogi była chodzona, a w kilku miejscach napotkaliśmy stare haki. Wywiad środowiskowy potwierdził, że chodzono tamtędy (np. 10 lat temu słowacki lub czeski zespół wspinał się w tamtych okolicach).
Finalnie ciężko będzie dojść do tego, czy ktoś już tak szedł jak my. Na 100% różne fragmenty były pokonywane, ale czy całość? Niby na schematach nic tam nie biegnie, ale mam wrażenie, że np. w dolnej części mogliśmy iść miejscami tak jak biegnie Droga Lewą Częścią Ściany.
Być może ktoś zgłosi się po publikacji tego opisu i zweryfikujemy to.
Wydaje się Nam, że warto opisać całość tej kombinacji/drogi, sposób pokonania ściany? Postanowiliśmy nazwać ją Czarny Filar. Wspinanie jest ładne, ściana lita, a wyszło ponad 8 długich wyciągów wyprowadzających na piękny wierzchołek. Trochę luźnych kamieni zrzuciliśmy, więc jest bezpieczniej. Porównałbym klasą tą drogę do Surdela na wschodniej ścianie (choć nieco trudniejszy). Zapraszamy do wspinania :).
Grzesiek, Tomek i Damian
Fot. Tomek Zabłocki
Wycena: V+, ewentualnie VI-. Ciężko powiedzieć, bo było mokro w trudnościach.
Asekuracja: R1
Długość: ~400 metrów/ 8 wyciągów
Czas przejścia: 4-6 godzin
Lokalizacja: Mięguszowiecki Szczyt Wielki / Dolina Hińczowa
Uroda: Sam oceń. Jeśli przeszedłeś to zaznacz ilość gwiazdek (Od 1 do 5), tak aby inni wiedzieli na co warto iść ;)
Wystawa: S
Charakter: płyty, zacięcia, rysy, kominy, filar
Okres do wspinania: lato, jesień
Zagrożenia obiektywne: ?
Pierwsze przejście: ?
Dojście
Z Polski
Wbrew pozorom nie jest to jakiś dramat i mamy opcję na wspin na południowej ścianie, gdy w Moku może być mokrawo jeszcze :). Z Morskiego Oka wychodzimy na Hińczową Przełęcz, skąd schodzimy prosto w dół (opcjonalnie jeden zjazd 30 metrów lub czujne 0+). Łącznie mamy ~1000 metrów deniwelacji i w 3 godziny powinniśmy obrócić pod ścianę.
Z Słowacji
Popradskie Pleso, skąd szlakiem na Koprowy Wierch. Przy stawie odbijamy pod ścianę. Na pewno najbardziej dogodnie, szczególnie jeśli nocujemy w schronisku.
Opis
1. wyciąg (III+, 60m) Startujemy zacięciem, które omija duże przewieszki z lewej strony. Następnie przewijamy się na płyty i slalomem delikatnie w prawo. Akurat było mokro, więc nie byliśmy w stanie iść wprost, ale wydaje mi się, że jak będzie sucho to puści bez problemu. Stanowisko z prawej strony blisko żlebiku.
Start drogi. Fot. G. Kozdęba
2. wyciąg (IV+, 40m) Idziemy w lewo po płytach, a następnie wprost do dużego leja z potrzaskanymi skałami. Tutaj przez kruchą przewieszkę przebijamy się w prawo i zakładamy stanowisko (tarcie liny).
Najbardziej kruchy fragment na drodze. Fot. G. Kozdęba
3. wyciąg (V, 55m) idziemy w prawo, a następnie wprost do góry łatwym terenem, pod ciekawą ryskę. Nią wprost do góry. Stanowisko zakładamy na wygodnej trawiastej półce.
DG na pod tą ciekawą ryską. Niestety była mokra, więc ominąłem ją z prawej strony, a chłopaki już na drugiego zrobili i okazała się ładna (trudności ok. V+) :). Fot. G. Kozdęba
4. wyciąg (IV+, 60m) Bardzo ładnym zacięciem wprost do góry (na pewno chodzone. Być może Droga Lewą Częścią Ściany?). Po 20 metrach wychodzimy w łatwiejszy teren i nim pod duży głaz, będący już na Wielkiej Mięguszowieckiej Ławce.
Ładne zacięcie. Fot. T. Zabłocki
Przenosimy stanowisko, z obniżeniem w prawo pod wyraźną rysę na filarze.
5. wyciąg (V+, 35m) Piękne wspinanie o ciekawym przebiegu – chodzone, bo mało porostów i są ślady. Wpierw rysą, a w pewnym momencie (odpęknięty blok) uciekamy w prawo do kolejnych odpękniętych (ale stabilnych) bloków. Do góry i stanowisko zakładamy na półeczce pod rysą doprowadzającą pod przewieszkę.
Bardzo estetyczny wyciąg. Fot. T. Zabłocki
6. wyciąg (V+ lub VI-, 30m) Ciężko powiedzieć mi jaka wycena, bo wyciąg był mokry w trudnościach. Wspinanie zacięciem w szerokiej rysie, a później odbicie w lewo pod okapem. Następnie już kominkiem do góry na dużą półkę u podstawy filara.
Na kluczowym wyciągu są 2 stare haki i ślady wspinania. Fot. G. Kozdęba
7. wyciąg (V, 50m) Czarny Filar, który u Cywińskiego figurował jako być może nie robiony (szczególnie ostrzem). Od prawej mamy Drogę Zdzitowieckiego, a samo ostrze już zdecydowanie od czasu wydania WC już było robione :).
Startujemy ostrzem i ogólnie trzymamy się lewej strony, po ~30 metrach mamy logiczną ładną rampę z lewej strony. Nią do góry, a później wychodzimy na przełączkę (tutaj docierają inne drogi z kominka od prawej).
Filar w górnej części. Fot. T. Zabłocki
8. wyciąg (IV+, 60m) Przechodzimy ściankę, następnie wypłaszczenie i mamy blok szczytowy. Idziemy jak puszcza, z odchyleniem w lewo. Łatwiejszym terenem pod grań. Tutaj można się rozwiązać i wyjść na nieodległy wierzchołek Mięgusza.
Zejście
Z Mięgusza jest dość niebanalnie zejść, szczególnie jak jest mokro lub w załamaniu pogody. Tutaj więcej o tym rozpisane.
Sprzęt
Topo
Zdjęcia
Masz zdjęcia? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Filmy
Wyszperałeś w sieci filmy o tej drodze? Podeślij linka w komentarzach, a chętnie zamieścimy!
Jeśli zauważyłeś nieścisłości w tym opracowaniu, lub chciałbyś coś dodać od siebie, to możesz to zrobić przez nasz system komentarzy :-)
Komentarze obsługiwane przez CComment